Slayer + Pestilence, Effenaar Eindhoevn, dinsdag 12 juli

Beter laat dan nooit zullen we maar zeggen? Het is namelijk inmiddels al enkele maanden geleden dat de metalidolen van Slayer de planken van de Effenaar betraden, maar toch wou ik jullie niet onttrekken aan mijn bevindingen, vandaar dit verslag over een gezellige ruige Eindhovens avondje.

Maar voor de Slayer de bühne mocht betreden was het de beurt aan het Nederlandse Pestilence. Deze metalband, die onderhand wel bij het hele vaderlandse metalvolk bekend is, mocht het publiek alvast opwarmen. Met een speciale set die vooral een knipoog had naar het wat oudere werk trapte de heren om stipt kwart over 8 af. Enige probleem; het geluid. Dat was namelijk ronduit bagger en stond echt veel te hard. Gitaren en vocalen waren nauwelijks van elkaar te onderscheiden, en van het drumstel hoorde je alleen het oorverdovende kabaal van de snare en de kick. Dit compenseerde dan weer het probleem wat veel mensen (mij inbegrepen) met de zang hebben. Die komt op mij namelijk op cd nogal irritant over. Live was dit (gelukkig?) stukken minder. Dit kan aan het slechte geluid liggen, maar het was in ieder geval wel een kleine opluchting. Verder valt er nog over de show te vertellen dat deze door de band zeer enthousiast werd overgebracht, en ook door het publiek vrij enthousiast werd beantwoord. Natuurlijk waren de zinnen meer op de hoofdact gezet, maar Pestilence kreeg zeker nog wat haeadbangers en moshers alvast in de stemming. Een veelbelovend begin.

http://www.myspace.com/pestilenceofficial

Toen was het tijd, tijd voor de hoofdact, tijd voor Slayer! Om stipt 9 uur trapte de heren hun set met veel enthousiasme af. World Painted Blood, het titel nummer van het meest recente album werd dan ook hartelijk ontvangen door de fans. Wat ook gelijk opviel bij de eerste noot die gespeeld werd was dat het geluid subliem was. Te perfect voor woorden. Wat toch misschien best raar is, aangezien Pestilence te kampen had met zulke problemen, maar bon. Na de opener was het tijd voor Hate Worldwide en War Essemble. Twee lekkere tracks die prima voor de dag kwamen. En als we het over Slayer anno 2011 hebben, kunnen we er niet omheen of we moeten hef toch even over het gemis van founding member Jeff Hanneman hebben. Deze werd vanavond vervangen door de lead gitarist van Exodus, Gary Holt. Deze Gary Holt deed het meer dan prima en speelde de partijen vlekkeloos weg en had veel plezier op het podium met de fans en de band. Ook de frontman, Tom Araya kon het niet laten om na elk nummer breed glimlachend naar het publiek te kijken wat hem toejuichte en toeschreeuwde. Verder kan ik je over de set niets meer vertellen dan dat het een zeer gebalanceerde mix was tussen oud en nieuw. Zo kwamen oudjes als Chemical Warfare, Seasons in the Abyss en The Antichrist voorbij, maar ook nieuwtjes zoals Snuff en Dittohead. En natuurlijk konden de klassiekers zoals Angel of Death (met een dodelijk geniale scream door Araya), South of Heaven en Raining Blood (die echt lekker snel werd gespeeld) ontbreken. Na ruim 2 uur was het dus ook wel welletjes en had Slayer zijn werk meer dan prima gedaan. Kortom, prima set, prima sound, prima sfeer, prima show! Ik hoop dat als ik deze heren nog eens mag bewonderen ze het kunnen overtreffen, dat zou er dan gegarandeerd een topshow van maken.

http://www.myspace.com/slayer

1. Setlist Slayer:
2. World Painted Blood
3. Hate Worldwide
4. War Ensemble
5. Postmortem
6. Temptation
7. Dittohead
8. Stain of Mind
9. Disciple
10. Bloodline
11. Dead Skin Mask
12. Hallowed Point
13. The Antichrist
14. Americon
15. Payback
16. Spirit in Black
17. Mandatory Suicide
18. Chemical Warfare
19. Ghosts of War
20. Seasons in the Abyss
21. Silent Scream
22. Snuff

Encore:

1. South of Heaven
2. Raining Blood
3. Black Magic
4. Angel of Death

Snorrepop 2011, De Bosuil, Weert

Alweer de derde editie van een vrij succes evenement wat zich jaarlijks afspeelt in de Bosuil te Weert. Dan heb ik het maar over één ding; Snorrepop! Zogezegd het meest Snorwaardige festival van Nederland en omstreken. Dit jaar probeert men bij de organisatie de line up vorig jaar te overtreffen, die des tijds bestond uit namen als The Resistence Plot en Destine, en als je vooraf op het affiche kijkt zou dat best wel moeten lukken. Op deze vrijdag avond worden ons voorgeschoteld; Sanquin, Monomania, Kill Ferelli, Sexual Reproductive Systems (SRS) en het Franse duo The Inspector Cluzo.

Rond 8 uur wordt er afgetrapt door de lokale band Sanquin uit Stramproy. Deze heren vervangen het gezelschap Clock, wat helaas voor deze avond af had moeten zeggen. Sanquin was dus zo aardig om op te komen dagen. Deze heren hebben een redelijk affiche en horen dus thuis op Snorrepop, met onderandere dit jaar nog deelname en de Pop Prijs in de 013 te Tilburg. Voor een verrassend lege Bosuil spelen zij enthousiast een goeie set weg. Het minpunt lag hem dus niet in de band, maar bij het publiek, wat (vrij logischerwijs) zo vroeg op de avond nog niet in zulke grote getallen aan was gekomen en ook nog niet vrij opgewarmd was. Sanquin was dit wel, en heeft het heel volwassen opgepakt, en dit laat toch wel zien hoe goed deze band is en hoeveel potentie deze heren wel niet hebben. Anhoewel dit optreden dus niet je van het was, wil ik wedden dat er voor Sanquin nog veel meer in het verschiet kan liggen.

http://www.myspace.com/sanquinrock

Daarna was het de beurt aan de band Monomania. Een band waar ik nog geen ervaringen mee had, maar die mij toch wel redelijk kon bekoren. Rond 9 uur stonden deze, eveneens vrij jonge heren op het podium te raggen. Met een moderne variant van wat men tegenwoordig 'punk' noemt speelde zij een degelijke set weg die vermakelijk in de oren klonk. Vreemde eend in de bijt was een nummer van zangeres Adele, die zij op geheel eigen wijzen gecovert hadden, leuk, maar het had niet gehoeven. En zo speelde ook de tweede band voor een nog steeds relatief lege Bosuil keurig zijn set af.

http://www.myspace.com/monomaniarock

Met ondertussen een ruim uur uitloop was het nu tijd aan het rockbitch geweld van Kill Ferelli. Een band, die mij net als Monomania onbekend was, maar wat werd ik blij verrast. De band bracht een soort mix van lekkere vunzige oudere hard rock met een modern sausje. Ook de zaal was inmiddels wat voller gelopen en dit droeg toch wel mee aan de hele ervaring van het optreden. De band was in vorm, zeer in vorm. Het enthousiasme moet zelfs de achterste toeschouwers tot aandacht hebben gewekt. Want de zangeres mag zich in mijn ogen een ware frontvrouw noemen die haar teksten met passie en emotie ten gehore brengt. Zoiets vind ik leuk om te zien, en doet mij goed. Een aanrader deze band en ik begon steeds meer zin in de rest van de avond te krijgen!

http://www.myspace.com/killferelli

SRS (de Sexual Reproductive Systems) is deze dagen een begrip in Weert en omstreken. Na het winnen van Sneeuwpop 2010, alwaar zij 2 zeer succesvolle optredens hebben weggegeven, en het zeer succesvolle optreden op Zoepfest 2011 (eveneens in de Bosuil) leek het Snorrepubliek hier massaal voor naartoe te zijn gekomen. En men kreeg waar voor hun geld. Een geweldige mix van dubstep, rock en rap werden ons voorgeschoteld die ons allen inmiddels zo bekend in de oren klinkt. Het publiek ging los, de band had er zin in, en met veel huilen en jammeren moesten we toch na drie kwartier afscheid nemen. Als je me niet gelooft, wil ik je graag verwijzen naar onderstaand filmpje van Zoepfest. (En morgen een compilatie van Snorrepop zelf) En heb je nu spijt dat je het gemist hebt? (Wat je zeker zult hebben) Dan wees niet getreurd! Want op 19 november kun je deze heren weer aanbidden in de Triangel op de Oelemarkt, te Weert.

http://www.myspace.com/sexualreproductivesystems

Afsluiter en tevens de hoofdact van deze avond, The Inspector Cluzo, betrad rond middernacht het podium. Voor een nog redelijk energiek publiek speelde het een goeie set weg met alle favorietjes erin verwerkt. (Two Days, French Bastards, Fuck the Bass Player,...) Ook de interactie met het publiek was een pluspunt. Zo mocht de drummer even crowdsurfen, waarna hij zowat een crash in het publiek sloeg. Deze twee mannen zelf spelen trouwens een mix van funk, rock en punk, die nog goed aansloeg op het publiek, maar jammer genoeg hadden toch aardig wat mensen het al voor gezien gehouden na het spektakel van SRS. Jammer, want deze French Basterds verdienen ook zeker hun aandacht met hun zeer funky tunetjes.

http://www.myspace.com/theinspectorcluzo

En dan loop je naar buiten, en dan concludeer je dat het best een geslaagde editie is geweest. De bands waren enthousiast, het publiek (voor zover aanwezig) had er ook veel zin in. Kortom, een intiem en gezellige avond vol goeie muziek en veel bier. Volgend jaar weer? Ik zeg ja! 

Splattered Mermaids + Rectal Smegma + Rompeprop @ De Triangel, Weert

Zo, toen mij bekend werd dat deze namen der vunzigheid naar de Triangel zouden komen, kon ik haast mijn oren niet geloven. Zo veel viezigheid in een keer, dat moet gewoon een topavond worden, zou je zeggen. Dus vol goeie moed, stapte ik op mijn (nog) mooie fietsje en reed ik afgelopen vrijdag avond, 27 mei, richting centrum Weert, om eens lekker gepenetreerd te worden.

De avond werd geopend om klokslag 9 uur door het Zweedse gezelschap Splattered Mermaids. En je zag meteen dat de heren er zin in hadden. De zanger ging meteen vanaf het eerste nummer helemaal los, en zo werd het publiek toch ook wel lichtjes aangestoten om ook maar mee te doen. Ook kwam al snel de bassist even meedoen en werd het al een gezellige moshpit, al daar in de Triangel. De muziek dan. Lekker recht toe, recht aan grind/death metal, met knallende drums en brute vocalen. De set bestond uit een variatie van oudere en nieuwere nummers. Ook werd een voorproefje gegeven van het opkomende album, wat in de herfst in de schappen moet liggen. Al met al dus een zeer overtuigende band, dit zeker het volgen waard is. Later meer over deze heren op deze site.

http://www.myspace.com/splatteredmermaids

Daarna begon de viezigheid meer terrein te winnen in het altijd gezellige rockcafé. Het was de beurt aan Rectal Smegma om het publiek verder te vermaken. De muziek? Tsjah, grinden hè. Meer woorden kan ik er niet over kwijt. De band zelf kwam wel een beetje saai over. De set werd afgewerkt, en dat was het eigenlijk. Ze hadden niet echt veel extra's over voor het publiek, maar toch kregen ze hen (dankzij Splattered Mermaids?) goed mee. Een aardige band dus, die een set afwerkte met een hele grote knipoog naar het 2 jaar geleden verschenen werk "Keep On Smiling". Leuk dus, niet meer.

http://www.myspace.com/westlandgoregrind

Daarna was het tijd voor de grote act van de avond; Rompeprop! Het was inmiddels al 9 jaar geleden dat deze Eindhovense viespeuken in de Triangel voor het laatst hadden gestaan. En ze hadden er zin in om het succes van toen weer eens even lekker te evenaren. En dat lukte. Het publiek, wat trouwens jammer genoeg niet echt in grote getalen aanwezig was, ging helemaal los op nummers als Tante Shampoo, Vaginal Luftwaffen en de al oude klassieker Pelicanenlul. De gezellige Brabantse humor ontbrak ook niet natuurlijk, en de set werd verder prima afgewerkt, met veel energie, en de lekkere lompe grind die Rompeprop berucht en bekend maakt.

http://www.myspace.com/rompepropaganda

Een gezellig avondje dus, waar de Triangel, ondanks de wat lage opkomst, zeer trots op mag zijn. Hopelijk mag ik jullie binnenkort weer verblijden met een concertverslag uit deze toch altijd gezellige tent!

De eerste videoclip ooit voor Shining!

Tegelijk met de officiële release van het nieuwe album "VII - Fodd Forlorare" besloot Shining dat het ook maar eens tijd werd voor een videoclip. In het nu 15 jarig bestaan van de band heeft het nog nooit een clip geproduceerd, een primeurtje dus! Kijkt u daarom hieronder de ranzige beelden die horen bij het nummer "Förtvivlan Min Arvedel", de openingstrack van de nieuwe langspeler.

Shining - Född Forlorare (2011)

Uitstel. Dat zijn we nou eenmaal gewend van dit Zweedse macabere gezelschap. Maar dat het zowat anderhalf jaar zou duren.. Rond september/oktober 2009 kwam het nieuws naar buiten dat de mannen van Kvarforth, en hij zelf natuurlijk, weer bezig waren aan een nieuw album en dat de brave fan deze snel kon verwachten. Echter, een dik half jaar later, werd bekend dat de relatie tussen band en label niet zo geweldig was als hij eerst leek. Uitstel was het gevolg. Van maart/april 2010, naar oktober 2010. Okay, prima. Er werd ook een tour gepland rond deze tijd, dus dat zal wel vanwege het album zijn, niet? Nou, inderdaad, niet dus. Uitstel? Jawel! Februari 2011 inmiddels al. Weer een tour gepland, maar weer geen album. Rond die tijd kwam ook het nieuws naar buiten dat de Zweden bij het alom bekende Spinefarm Records hadden getekend. Indie Recordings was dus verleden tijd. De datum werd uiteindelijk 25 mei, en ze hebben woord gehouden; hier is hij dan! Född Forlorare.

Het album opent met het nu al vrij bekende Förtvivlan, Min Arvedel. Al sinds december 2009 drong dit nummer door in de setlist van Shining omdat toen al binnenkort het album zou uitkomen, dus waarom dan al niet een voorproefje geven? Het effect; ik, en vele andere fans, kennen het nummer al op voorhand van buiten, wat toch een beetje de verrassing van het album wegneemt. Het nummer zelf is een stevige opener met lekkere gitaren en prima drumwerk van de huidige ex-drummer Richard Schill. Ook wordt er op dit nummer plaats gemaakt voor de cleane vocalen van Kvarforth, iets wat we op het vorige album, Klagopsalmer ook al hebben gehoord, maar nog in wat mindere maten. Dit album wordt dit veel meer uitgepakt.

Zoals ook op het tweede nummer te horen is namelijk. Tiden Läker Inga Sar is een nummer wat vrij soft, en zelfs met een vrij vrolijke ondertoon van start gaat. Weer met de cleane vocalen van Kvarforth eronder. Echter, als het nummer verder bombardeerd en de depressie inzet, komen we weer uit op die weemoedige en wanhopige ondertoon die we zo graag horen in de muziek van Shining. Allemaal ondersteund door geweldig gitaarwerk van Peter Huss, en de onlangs ook gestopte Frederic Gräby. Het nummer doet een beetje een mengeling tussen Halmstad en Klagopsalmer oproepen. Wat wel goed klinkt dus, in mijn oren.

Dan komen we uit bij het speerpunt van dit album. De gastbijdragen. Op het zojuist besproken nummer draagt Erik een steentje bij, en op het daarop volgende nummer, wat dan weer meer vergelijkbaar is met Förtvivlan Min Arvedel, draagt de gitarist van Arch Enemy, Amott, een steentje bij door er lekker op weg te soleren. Deze gastbijdragen zijn misschien wel allemaal leuk en aardig, maar wat ik dan graag zou willen aanmerken is dat het toch weer jammer genoeg de intimiteit van Shining wegneemt. Vooral op de albums The Eerie Cold en Halmstad was deze intimiteit zeker te bespeuren. Het klonk daar namelijk heerlijk als een groepje geniale muzikanten dat samen muziek maakte, en daarme iets wou vertellen, een boodschap wou overbrengen, en dat op deze twee albums altijd zeer goed overbracht door zo intiem en klein te blijven, qua muziek en bezetting. Maar met deze gastbijdrages kun je bijna stellen dat er weinig nog van over is van deze intimiteit.

Luisteren we dan verder dan komen we uit bij het vierde nummer van het album, genaamd Tillsammans Är Vi Allt. Dit nummer heeft een bijdrage van de bekende Nordman. Een van de grotere popsterren in Zweden. Het nummer zelf klinkt verrassend anders. Het heeft namelijk een zeer hoog Opeth/Enthroned gehalte. Iets wat ik nog nooit eerder heb terug kunnen vinden in de sound van Shining. Ook het gebruik van veel piano spreekt mij wel aan. Een verrassende leuke invalsthoek, maar ja, het is niet de Shining zoals ik het ooit heb leren kennen.

I Nattens Timma is een cover van de bekende Zweedse groep Landberk, prima uitgevoerd op piano en goed ingezongen door zanger Peter Bjärgo van Arcana. Verder niet veel bijzonders aan eigenlijk. Dan komen we bij het laatste nummer FFF, wat dan weer staat voor Frän Födseln Förlorad. Dit nummer is toch weer een goedmakertje voor alle minpuntjes aan de voorgaande nummers. We krijgen hier een bombastisch maar toch intiem nummer naar ons toe gesmeten, preices zoals we van Shining gewend waren, maar toch met wat enkele vernieuwingen erin. Niklas gaat er weer duchtig op los met zijn vocalen, en de rest van het instrumentarium valt weer als een puzzel in elkaar. Een waardige afsluiter.

Ik ga dit album nu concluderen. En dat doe ik met gemengde gevoelens. Ik heb een uur aan deze review zitten werken. En ik weet eigenlijk nog niet wat ik ervan moet denken, en wat voor score ik dit album moet geven. Ik ga het toch proberen. Het is inderdaad jammer dat de intimiteit van Shining steeds meer afneemt. Het werd al ingezet bij de vorige plaat, Klagopsalmer, maar op deze plaat al helemaal, op een paar numers na dus. De gastbijdragen zijn opzich aardig, maar hadden weggelaten mogen worden. De nieuwe invalshoek op het vierde nummer is wel aardig, en de nieuwe piano, koor, symfonie samples en dergelijke zijn aardig. Ook de meer symfonische ondertoon is wel aardig, maar het is niet de Shining die ik gewend ben. Toch ben ik benieuwd hoe de toekomst van deze heren eruit zal zien. Het blijven namelijk allemaal, stuk voor stuk, geniale musici.

80/100

http://myspace.com/shininghalmstad/

http://facebook.com/#1/shiningofficial/

Jack Parow + Death Letters @ Koninginnedagfestival 2011, Effenaar, Eindhoven

Jawel, het was weer eens zo ver. De 30ste april, Koninginnedag. En waar kan je dat beter doen dan in Eindhoven? Dat de Koningin en haar familie naar Weert kwam, mijn eigen kleine stadje, had ik niet zo'n zin in, dus trok ik er met een gezellig groepje op uit naar Eindhoven, in de hoop daar bij de Effenaar 2 hele mooie acts te mogen aanschouwen; Jack Parow en de Death Letters!

Nu kan ik het natuurlijk ook over al die andere goeie bands hebben die daar hebben gespeeld, maar als je ze eigenlijk maar half hebt gezien, of helem

aal niet, heeft dat ook niet zo'n zin en kun je daar niet zo'n eerlijk beeld van geven. Dat zou oneerlijk tegenover mijzelf zijn, en tegenover de artiesten, dus ik doe alleen de twee waar ik het meest naar uitkeek; Jack Parow dus, en de Death Letters

Jack Parow, voor diegene die hem nog niet kennen, is een Zuid Afrikaanse rappert. Ik kende hem vooraf alleen van de hitsingle "Cooler as Ekke" en was eigenlijk vrij benieuwd naar de rest. Toen hij rond de klok van 5 het podium betrad wachtte ik het allemaal maar een beetje af. Maar een enthousiaste Jack met z'n petje kreeg het publiek al gauw mee. Het werd een heerlijk hiphop feestje waar zelfs ik van genoot. De nummers waren lekker. Aan de heftige kant, dat wel. Cooler as Ekke is dus (zo kwam ik achter) geen echt voorbeeld te noemen voor de rest van het reportoire van deze man. Nummers als Hier's Hy Nou, Parow to Parl, Dans Dans Dans en Rikki Lauw, werden dankbaar ontvangen, en de hit Cooler as Ekke was een van de hoogtepunten. Toen we eigenlijk allemaal wel dachten dat het afgelopen was, kregen we toch nog een lekker toegiftje, namelijk een remix van Cooler as Ekke, waar, geloof het of niet, helemaal op gemoshed werd. Tot het bloed op het podium zat, zo gezellig was het. Een verrassend goed optreden dus, en zeker voor herhaling vatbaar!

http://http://jackparow.com/

Na een lekkere frietpauze en een pilsje was het tijd voor mijn persoonlijke hoogtepunt van de dag. Hier had ik al dagen naar uitgekeken; het optreden van de Death Letters. Nog nooit eerder had ik deze gasten aan het werk gezien, maar in de afgelopen maanden, waarin ik dit Dordrechts duo beter heb leren kennen, ben ik steeds meer van de muziek gaan houden, en gaat er bijna geen etmaal voorbij waarin ik eventjes toch een nummertje van ze luister. Dus helemaal enthousiast en fanboyachtig stond ik vooraan.

De heren opende de set met het nummer I Wish I Could Steal A Sunset. Een zeer vet nummer om een set mee te beginnen, zou je zeggen. Tenminste, als de stroom niet uitvalt. Want halverwege het nummer was dit helaas wel het geval. Ruim vijf minuten werd mijn geduld weeral op de proef gesteld. Toen de stroom uiteindelijk weer een teken van leven gaf hervatte de jongens hun set. Natuurlijk was het nieuwe album flink vertegenwoordigd. (Voor Review, zie het kopje "Reviews") Nummers als o.a. Fear's Face, Control en In Fear Fouls Search werden niet geschuwd. Maar ook oudjes mochten om de hoek komen kijken. Zoals Fading Light en I'm a Timb Bomb.

Ook qua enthousiasme ontbrak het de twee niet. Duende (gitaar) sprong duchtig heen en weer en Victor (drums) was een echt basher op de drums. Een zeer prima optreden, wat ook door het publiek zeer enthousiast ontvangen werd. Want ook hier ging het gezellig los, en werd er luidkeels geroepen voor meer nummers. Schizophrenic en de single Your Heart Upside Down waren het besluit van het optreden, en daarna was het welletjes geweest. Nog even nababbelen met de jongens, en daarna huiswaards. Top dagje!

http://www.deathletters.net/

Frederic Gröby verlaat Shining

De tweede gitarist bij de Zweedse Black Metal band Shining verlaat, na een dikke 4 jaar trouwe dienst de band. Dit allemaal, nadat hij vier dagen voor het einde van de tour met Watain en Aosoth ziek naar huis is gegaan, en vlak voor de relase van het 7e album "Fodd Forlorare". Door dit verlies zal het geplande optreden op het Ragnarok Festival niet doorgaan.

Akelei - De Zwaarte van het Doorstane (2010)

Jawel, ik weet dat dit album onderhand alweer een halfjaartje oud is , en dat het misschien een heel klein beetje achterhaalt is, maar ik denk toch dat deze heren nog wel een extra reviewtje verdienen over de plaat die zij vorig jaar hebben uitgebracht!

Akelei is een doom metal band uit omgeving Utrecht/Tilburg. Opgericht in 2006 besloten zij dat dit genre maar eens toe was aan een soort opfrissing. In 2008 verscheen hun eerste Promo, die gelijk veel positieve reacties opwekte bij het algehele (metal) publiek. Men keek uit naar de eerste langspeler! Die kwam er voorlopig nog niet, maar men werd eerst nog wel even lekker gemaakt met de single "Dwaaluur"die in mei 2010 verscheen. In november van dat zelfde jaar was het tijd voor de langverwachte langspeler, "De Zwaarte van het Doorstane", waar ik jullie nu dus mijn "visie" over ga laten zien.

Het album begin met het zwaar atmosferische Verlangen. Het eerste wat opvalt is dat het nummer lekker in het gehoor ligt en dat het zooitje allemaal lekker in elkaar steekt en een mooi geheel vormt. Zware gitaren met melancholische melodie lijnen en daaronder zware drums met af en toe een lichte versieren erin. Als de zang inzet kom ik aan bij hét punt waarom Akelei zoveel stof deed opwaaien het laatste jaar. De zang is namelijk clean, en in het Nederlands. Wennen dus! Dit had ik namelijk nog nooit eerder gehoord bij (doom) metal en ik was er in het begin vrij sceptisch over. Maar omdat me het instrumentarium goed beviel besloot ik vol te houden, en daar ben ik trots op!

De zang is namelijk gewoon een punt van wenning, als je bijna nooit naar Nederlandstalige muziek luistert, maar het went wel, en het draagt heel mooi bij aan de sfeer van de muziek. De lijn die op Verlangen wordt ingevoerd wordt doorgezet in de nummers Meer Dan je Ziet, en De Zwaarte. Het vierde nummer is het nummer Een Droom in 6/8. Een zeer vermakelijke instrumental die je meeneemt op een stroom van melancholie en zwaarte van het bestaan, wat voor mijn part wel wat langer had mogen duren.

En zo'n indrukwekkend album kan niet anders dan afsluiten met en toppertje (en geen breezer ananas). Het nummer Duett is, zoals de titel doet vermoeden, een duet van zanger Misha en de Noorse zangeres Cecille Langlie van Skumring. En wat een dijk van een nummer is dat geworden om de plaat mee af te sluiten. Prachtig mooie zanglijnen die prima worden opgevangen door het instrumentarium en het geheel vormt dan ook een waardige afsluiter voor dit topalbum uit 2010.

Conclusie; dit album smaakt zeker naar meer, veel meer! En ik hoop ook van harte dat Akelei deze koers vol zal houden en ons nog vele jaren kan vermaken! Op het moment is Akelei zoekende naar een nieuwe bassist en gigs, dus mocht je deze in de aanbieding hebben, neem dan vooral contact met ze op, want het is het waard!

95/100

http://www.myspace.com/akelei

Shining - VII: Fodd Forlorare komt eraan!

En wel op 25 mei van dit jaar. Daarvoor hebben ze wel afscheid moeten nemen van het altijd gezellige Indie Recordings en zijn ze overgestapt naar Spinefarm. Deze laatste zal dus ook het album op 25 mei naar het grote volk brengen. Het lange wachten wordt dus beloond, en op de MySpace van de band kan men al het openingsnummer; Fortvivlan Min Arvedel, beluisteren. http://www.myspace.com/shininghalmstad/

Death Letters - Post-Historic (2011)

Nederland muziekland. Hier was, en ben overigens, ik het nog steeds niet bepaald mee eens. Wat pop muziek betreft hebben we maar bar weinig te bieden. Kijk maar wat voor rommel we de afgelopen jaren allemaal naar het Eurosong Festival hebben gestuurd. Uitschieters vind ik dan toch een paar bands, zoals The Gathering, Within Temptation, De Staat , Anouk toch ook wel een beetje, maar echt veel meer is het ook niet. Daarom doet het mij ten zeerste deugt om jullie voor te mogen stellen aan het Dordrechtse duo de Death Letters. Bestaande uit Duende en Victor zijn zij respectievelijk 19 en 18 jaar oud en brachten ze afgelopen vrijdag hun nieuwe album "Post-Historic", de opvolger op het eerder hier besproken album "Death Letters."

Waar het vorige album nog heerlijke lekkere onvervalste bluesrock was met de nodige punk invloeden slaat dit album een totaal andere richting in. Zoals zanger en gitarist Duende zelf al verklaarde; "Ik kon gewoon geen bluesnummers meer schrijven". Tsjah, welke kant ga je dan op? De invloeden voor dit album waren artiesten zoals (..And You Will Know Us By The) Trail of Dead, en post rock giganten Explosions in the Sky. Mix daar een scheutje "melodic" punkrock en post hardcore bij en je hebt "Post Historic".

Het album opent met de single Your Heart Upside Down. Een goed in elkaar stekend nummer wat lekker in de oren klinkt en wat je graag nog eens opzet. Het nummer is van de melodic punk achtige kant met een klein post rock gehalte. Een betere opener voor dit album kon ik mij dus niet bedenken. Daarna volgen Temperory Frame en Death of the Sincere waarin de gedachten en structuur van Your Heart Upside Down naadloos in overvloeien, toch is het een feit dat Death of the Sincere toch een wat meer duidelijker contrastverschil kent, namelijk de post-hardcore en de post rock. Allebei deze varianten komen hier namelijk flink in naar voren.

Vervolgen wij dan de luisterbeurt door dit album, dan komen wij onder andere bij de ballad A Room A Story A Beautiful Memory langs, waar eigenlijk niet veel speciaals op aan te merken. Wat wel opvalt is het nummer Control. Honderd procent post rock, en als ik eerlijk mag zijn, had het nummer zo op een Explosions in the Sky album gekunt, was het niet dat er zang bij zat. En zo duurt het album eigenlijk voort. De genres post hardcore, (melodic) punk en post rock voeren de boventoon in nummers waar; of een van de genres duidelijk de overhand heeft, of nummers waarin er een duidelijk contrast is tussen twee genres.

Met het eerste album "Death Letters" zette de Death Letters duidelijk de toon naar de bluesrock toe en leek het echt dat deze jonge jongens een richting hadden. Met dit tweede album wordt deze gedachten snel aan de kant geveegd en wordt er plaats gemaakt voor verschillende genres die naadloos op elkaar inspelen. Zou je dan kunnen zeggen dat de Death Letters ineens de weg kwijt zijn? Nee, dat duidelijk niet. Ze weten de genres namelijk prima met elkaar samen te laten werken tot een mooie harmonie en een goeie structuur. Als de jongens deze richting vast blijven houden, en af en toe nog wat experimenteren along the road, vind ik het allemaal prima. Top album!

87/100

(30 april spelen de Death Letters op het Koninginnedagfestival in Eindhoven. Hier zal ik bij zijn en kan men hier dus een verslag van verwachten)

http://www.myspace.com/deathletters

Motörhead - The Wörld is Yours (2010)

Wie ook maar een beetje bekend is met de rock of metal muziek kent zeker de naam Motörhead. Dit Goddelijke viertal uit het altijd gezellige Engeland kent grote successen en vele hits. Ik noem nummers als Ace of Spades en Overkill die toch wel bij aardig wat volk belletjes zouden moeten laten rinkelen. Maar kunnen zij, Motörhead, dit trucje anno 2011 nog? Eerder genoemde hits stammen namelijk al van een aantal decennia terug…

Wel laat ik daar het volgende op zeggen, het nieuwe album “The World is Yours” is gewoon heerlijke harde vunzige Rock ’n Roll zoals we dat gewend zijn van de 3 heren uit Londen, maar dan gewoon met een wat modernere productie. Lekkere harde, ouderwetse en onvervalste rock ‘n roll riffs die, of je het nu wilt of niet, toch je hoofd op en neer doen gaan met lekkere catchy refreinen gezongen door die rauwe rokersstem van Lemmy die onlangs toch al zijn 65^e verjaardag heeft mogen vieren. Maar moet deze band al denken aan een pensioen? Zeer zeker niet! Er staan lekkere nummers op die doen denken aan de ouwe jaren van Motörhead, zoals Rock ’n Roll Music, Outlaw en Bye Bye Bitch Bye Bye, maar ook voor de vreemde eendjes in de bijt is ruimte gemaakt. Zo heeft Brotherhood of Man toch een wat duistere sfeer om zich heen hangen die ik nog niet eerder bij Motörhead heb gehoord. Dus, in tegenstelling tot vele andere bands laat Motörhead zien dat zij het vele jaren na dato nog steeds in zich hebben en dat is toch fijn om te horen.

Het is dus een heerlijk plaatje geworden wat je toch graag af en toe op wil zetten om gewoon effe lekker naar te luisteren of gewoon lekker op te rocken. Zeker geen tegenvallertje dit!

Score: 80/100

http://www.imotorhead.com/

Vooruitblik: Explosions in the Sky @ Paradiso, Amserdam

Hoera! Op 25 mei is het dan uiteindelijk zo ver. Explosions in the Sky begeeft zich dan, samen met Linchens, naar het almachtige Paradiso te Amsterdam. Daar, op deze woensdagavond, zullen zij (hopelijk) hun opkomende album ten gehore brengen dat ergens dit jaar uit zal worden gebrahct. De entree is 16 euro en de avond begint rond 19 uur. Dus, alle post rock fanaten, waaronder ik, gaat daarheen! Enjoy!

Thränenkind is weer bezig

Het Duitse gezelschap Thränenkind laat via de Myspace een voorproefje horen van een album wat later dit, of volgend jaar, aan zit te komen. Het nummer, An Hour and Ten Minutes heet het. Ook is er een nieuwe Facebookpage gekomen waarop je de heren nauwlettend in de gaten kunt houden. Echter was deze voor mij nog vrij onvindbaar, maar dit kan nog komen! Ook kan er gemeld worden dat Thränenkind helaas wel Os Moe is Troe-fest heeft moeten afzeggen.

http://www.myspace.com/thraenenkind

Woods of Desolation - Torn Beyond Reason (2011)

Afgelopen jaar, 2010, maakte de Australische Black Metal formatie "Austere" bekend dat ze de handdoek in de ring hadden gegooid. Na het in 2009 verschenen meesterwerk "To Lay Like Old Ashes" vonden ze het wel welletjes geweest wat betreft hun project. Echter, dit gold zeker niet voor het eveneens uit Australië afkomstige "Woods of Desolation", waarvan 2 van de 3 leden gehuisvest waren bij Austere. Met deze voorkennis besloot ik maar eens de nieuwe cd, "Torn Beyond Reason" in mijn cd-speler te gooien en het maar eens erop te wagen.

Goh, en wat er dan op je afkomt als je op play drukt... Het valt moeilijk onder woorden te brengen. Ben je, zoals ik, bekend met Austere wordt het al wat makkelijk, daar trekt het namelijk vrij veel op. Melancholische black metal voert de boventoon. De invloeden van de heren die bij Austere hun werk al prima deden is hier ook duidelijk te horen. De gitaarriffs brengen het zelfde gevoel over als die bij Austere, alleen iets sterker. Ze zijn niet rauw, zoals bij de meeste black metal, maar weerspiegelen een soort van duistere melancholische zang. Ze lopen prima in elkaar over, met af en toe een rustig ambient stukje eronder, zoals op "An Unbroken Moment", waarna het depressieve geweld weer losbarst.

De zang is iets wat mij bij Austere toch altijd sterk bij is gebleven. De strot van heer Desolate is er eentje uit duizenden in mijn ogen. Het feit dat hij ook zijn bijdrage heeft bij Woods of Desolation deed mij zeer deugd. En dit blijkt dan werkelijk het kersje op de slagroomtaart te zijn. Het is namelijk alsof een wanhopige gebroken man, die alles heeft lopen opkroppen, nu eindelijk zijn stem de vrije loop geeft, en het uitschreeuwt van de pijn. En dat ondersteunt de muziek wanhopige klaagzangen van de gitaar. Een combinatie om je vingers bij af te likken.

Als ik dan toch een klein nadeeltje moet noemen aan deze schijf is het dit. De structuur van de riffjes zit mooi in elkaar, dat moet zeker gezegd worden. Maar Woods of Desolation hakt iets te lang door op deze "Eureka". Het voelt af en toe een beetje achterhaald aan. Maar dit doet zich slechts af en toe voor.

Aan de andere kant is het namelijk een plaat om prima bij weg te kwijnen. Eentje die zeker aan is te raden voor die gene die Austere fan zijn en ze niet echt kunnen missen, en ook zeker fans uit het genre van o.a. Lantlos, Alcest, Les Discrets... Eat your heart out!

85/100

http://www.myspace.com/woodsofdesolation

Update: Aosoth + Shining + Watain @ Biebob Vosselaar

Even een update rond deze toch wel epische package dat zich vanavond naar de Biebob in Vosselaar zal begeven, en morgen te bewonderen zal zijn in de Kade te Zaandam. Het volgende statement kwam naar buiten op de Facebook van Shining:

"THE SHOW MUST GO ON - EVEN THOUGH WE ARE DOWN TO ONE GUITARIST

Unfortunately, due to illness, Fredric Gråby has been forced to return home and will not be able to complete the tour with us. SHINING however will continue on the tour although we will be down one guitarist. Obviously the sound will be different but we will give it all we’ve got.

Here’s wishing him a speedy recovery.

Dates still remaining on the tour:

10.03.2011 UK - Birmingham, Library

11.03.2011 FR - Notre Dame de Gravenchon, Arcade

12.03.2011 BE - Vosselaar, Biebob

13.03.2011 NL - Zaandam, De Kade

Please contact your local venues or ticketing agencies for information regarding tickets."

Akelei + Hymir, dB's Utrecht (22 januari 2011)

Misschien een beetje te laat, maar ach, je moet toch ergens beginnen met je concertverslagen. Dit is dus de eerste uit hopelijk een hele reeks van.

Om dan maar eens te beginnen, speelden de Nederlandse bands Akelei en Hymir op 22 janauari in dB's, te Utrecht. Veel dingen moesten hier voor geregeld worden, eer dat ik hierbij aanwezig kon zijn, maar het was me uiteindelijk gelukt, en rond half negen stormde ik met mijn gezelschap de plek des onheils binnen om daar eens lekker geamuseerd te worden. (Hoop je dan)

Akelei - Akelie, Akelei, Akelei. Een band die ik vorig jaar leerde kennen dankzij hun debuutplaat "De Zwaarte van het Doorstane" , en meteen was ik verkocht. Het was mijn plaat van het jaar, en hij draait hier nog steeds regelmatig een rondje in mijn CD speler. Ik was dus zeer benieuwd naar wat deze band in petto had. Het feit was wel dat dit toch een van de eerste optredens was van Akelei. Daarom waren de jongens wat gespannen, en dit uitte zich vooral in het eerste nummer, "Verlangen". Een zeer mooi sfeervol nummer op schijf die je helemaal in de sfeer van de plaat sleurt, maar zeker live, flikt Akelei dit kunstje prachtig. Ondanks de zenuwen bij de zanger en het kleine foutje kwam de sfeer er meteen goed in. Toen de nummers "De Zwaarte" en "Meer Dan Je Ziet" werden gespeeld werd het al helemaal mooi. De zenuwen trokken weg, en Akelei gaf een prachtige show, waarin de sfeer zeer goed naar voren kwam en de muziek overtuigend werd gespeeld. Akelei besloot daarna de show met "De Zin (Die Ik Verloor)" Een mooie afsluiter van een geslaagd optreden, ik kan niet meer zeggen.

http://www.akelei.org/

Hymir - Een band die mij, voor deze avond, volledig onbekend was. Black/Death Metal kon ik verwachten, werd mij verteld. En dat was het ook. Er zaten goeie nummers tussen, er zaten minder goeie nummers tussen. Voor de rest was het vrij rechttoe rechtaan Black/Death Metal. Ze zette een vrij overtuigende show neer, en hadden er aardig wat zin in. (In tegenstelling tot het publiek) Toch zal deze band helaas niet gauw in mijn bibliotheek belandden. Het klonk allemaal niet slecht, etc. Maar er zal nog aardig wat qua songwriting moeten gebeuren om mij te overtuigen. Te lang gerekte riffjes, niet helemaal lekkere overgangetjes, etc. Ook de drummer kon veel meer dan hij liet zien die avond, wat een minpuntje was. Des al niet te min, was het een zeer vermakelijk band onder het genot van een biertje, en wens ik ze het beste toe voor de toekomst.

http://www.myspace.com/hymirband

En toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Nog even wat napraten met de bands, biertje erbij, en dat was het dan voor 22 januari. Een zeer memorabele avond blijft mij dan toch bij, te danken aan Akelei. Ze zette een zeer goede show neer, waarin naar mijn part Hymir eigenlijk in het voorprogramma had mogen staan, maar goed. Ik hoop in ieder geval nog veel te horen van beide bands.

The Death Letters - The Death Letters (2009)

- Jawel, schijnbaar ben ik niet de enigste die zo gek is om voor dit e-zine te schrijven, we hebben versterking, en wel van Madame Rebecca de Jongh. Hier is haar eerste resencie, enjoy! -

Alweer een tijdje geleden sinds dat dit album is uitgekomen, maar de two-man band uit Dordrecht heeft, zoals de YouTube stalkers onder ons al weten, in de tussentijd zeker niet niks gedaan. Naast eindeloos touren, zijn de jongens ook druk bezig geweest met het opnemen van het nieuwe album ‘Post-Historic’ wat in April 2011 uit zal komen.

Maar nu eerst eens dit oude, vertrouwde album. Na bekend te zijn geworden met de EP “Play it Like You Mean It” is in 2009 dit, naar mijn mening, vrij geniale album uitgekomen.

Wat sowieso bijzonder is aan deze jongens is dat ze vooral live heel energiek overkomen, en dat nog geen eens door het gitaarspel van Duende (Jordi heeft tenslotte niet voor niets de bijnaam ‘Duende’ gekregen. Spelen kan-ie en hoe.) , maar door pure uitstraling. Dit verschijnsel valt o.a terug te horen aan het nummer “Simple Soul”. Wat ook weer terugkomt in dit album, is dat ze vooral ook het gevoel er goed in verwerken.

Echt een specifiek genre valt hier echter niet aan te koppelen omdat dit per nummer verschild, wat het overigens een fijn afwisselend album maakt, maar over het algemeen zijn ze te vergelijken met bandjes zoals ‘the White Stripes’ en ‘the Black Keys’ door de bluesrock invloeden die je terug hoort. Die bluesrock invloeden waren tot op heden wat de band aan de ene kant nog unieker maakte. Vandaag de dag spelen ze meer een soort post-hardcore. Of men hier blij mee moet zijn, dat is nog niet geheel duidelijk, maar laat ik hier niet al te bitter over zijn en gewoon doorgaan met dit review.

De teksten zijn zo nu en dan wat men ‘emo’ zou kunnen noemen, maar dat valt te overzien. In “I Must Confess” is dit zelfs juist humoristisch gebruikt. Het meest opmerkelijk vind ik “Schizophrenic”. Vooral voor de liefhebbers die de heren ooit live heeft zien spelen, zal bij dit nummer bij het sluiten van de ogen het beeld van een rondstuiterende Duende opwekken. I say, yes please!

Wat ik het beste aan dit album vind, is dat ze erin zijn geslaagd voor zowel de energieke momenten als de rustige avonden iets hebben weten te produceren. Dus of je je nu ontzettend lui voelt, of ontzettend loopt te stuiteren, dit album is zeker een aanrader.

85/100

Deafheaven - Roads to Judah (2011)

En dan zit je in 2011, en de eerste albums sijpelen zo een beetje binnen; er zit aardig tot goed werk tussen, er zit minder werk tussen, er zitten cd's bij die totaal teleurstellen en natuurlijk ook altijd, cd's die doen verbazen, je ogen openen, je wakker schudden. je vastpakken vanaf het eerste nummer en je niet meer loslaten tot de laatste noot is neergestreken. En die ervaring wil ik vandaag met jullie delen.

Ik maakte namelijk halverwege februari kennis met het Amerikaanse gezelschap "Deafheaven". In 2010 brachten zij namelijk de demo "Demo" uit, die mij totaal versteld deed staan. Een mix van perfect atmosferische, duistere en emotionele postrock gemengd met post black metal, die we onder andere kennen van bands als Lantlos, Alcest, Les Discrets... en ga zo maar verder. Nu is het wel feit dat, sinds het succes van bovengenoemde bands en meerdere, veel van dit soort bandjes de grond uitschieten. Echter vaak zonder succes. Deafheaven is echter geen van dit soort bands en weet precies hoe het moet.

En dat laat men duidelijk merken op "Roads to Judah", de eerste langspeler die in april verschijnt. Net als op de demo is deze langspeler een perfecte mix van Post Rock en Post Black Metal. Wat bij vele bands die falen het probleem is, is dat zij niet goed deze combinatie kunnen leggen om deze genres beide tot een goed recht te doen brengen. Deze Amerikanen doen dit zeker. Het zit hem namelijk in de overgangen van de ene stijl in de ander, en de beide stijlen dan ook goed combineren. En dat doen ze bij Deafheaven zeer goed. Het verveelt namelijk geen moment, het houd je constant vast, en de sfeer die het de nummers uitademen is werkelijk beangstigend goed te noemen.

Enig minpunt wat ik kan bedenken bij deze plaat is misschien dat de vocals wat te zacht in de mix staan, zodat het iets te veel samenvalt met de gitaren waardoor de twee soms moeilijk te onderscheiden zijn, maar dit is slechts een heel klein vlekje op deze prachte dijk van een plaat.

Deafheaven debuteert met deze schijf dus prima in mijn ogen. Als deze heren zo door kunnen gaan en gewoon hun eigen ding blijven doen, waar ik eigenlijk niet zo zeer voor vrees, kunnen ze het nog ver schoppen. Ik ben benieuwd!

90/100

Bospop 2011

Bospop is, tot genoegen van ondergetekenden, de laatste jaren toch gegroeid tot een begrip wat bij vele (wat oudere?) muziekfanaten toch wel vaak een belletje doet rinkelen. De afgelopen jaren pakte Bospop (op het nieuwe terrein) uit met o.a. Queensryche, Twisted Sister, Status Quo, Billy Idol, en ga zo maar voort. Maar het is nu niet het verleden, maar het heden, en het is tijd voor Bospop 2011. De kaartjes zijn afgelopen zaterdag voor 150,- in de vvk gegaan (3 dagen), en apart kosten ze 75 euro. Hieronder vind je een lijstje van de bevestigde namen per dag.

Vrijdag 8 juli; Joe Cocker, Journey, The Faces featuring Mick Hucknall, Texas, Foreigner, The Resistance Plot

Zaterdag 9 juli; Anouk, Bush, Roxette, Ringo Starr and his All Starr Band, Brian Setzer's Rockabilly Riot, Roger Hodgson & Band, Greg Allman Band, Ultimate Eagles, Serena Pryne, Coldplace

Zondag 10 juli; Dream Theater, Black Country Communion featuring Joe Bonamassa, Thin Lizzy, RIverside, Triggerfinger, Walter Trout, Jimmy Barnes

Ondergetekende is op de zondag zeker aanwezig. Andere dagen nog onzeker. :) Houd deze blog in de gaten voor meer info!

Cradle of Filth gaat ons verwennen.

We wisten al lang dat dit jaar waarschijnlijk een nieuw orchestraal album ons tegemoet zal komen via deze Britse mannen, maar onlangs maakte heer Dani Filth in onderstaand interview bekend dat we waarschijnlijk ook nog een DVD en een gedichtenbundel (van meneer Filth zijn eigen hand) kunnen verwachten. De DVD is naar het schijnt al geschoten in Rusland. Dus nu wordt het wachten geblazen, eerst maar eens op "Midnight in the Labyrinth", het orchestrale album, wat alleen maar nummers van de eerste vier albums zal bevatten.

Black Metal Desecration Festivals 2011

Jawel, ook dit jaar is het weeer zover. Black Metal Desecration Fest gaat weer neerstrijken over ons kleine kikkerlandje. Het zal eerst op 9 april de Romein in Leeuwarden aandoen, en de dag erna de aloude Baroeg te Rotterdam. Inmiddels zijn alle namen bekend, en deel ik deze al te graag even met u mede.

• Nargaroth (DE Black)
• Pest (DE Black)
  
• Gorath (DE Progressive Black)
• Posthum (NO Black)
• Chaos Invocation (DE Black)
• Terzij de Horde (NL Post Black)
• Infestis (NL Black)

De prijzen voor beide shows zal 17,50 bedragen aan de kassa, en 15,50 in de voorverkoop. Ondergetekende probeert hier natuurlijk bij te zijn en jullie te trakteren op een mooi recensie achteraf.

Joyless - Wisdom and Arrogance (2000)

- Omdat binnenkort het nieuwe album genaamd "Without Support" komt, na 11 jaar, en omdat ik het hier toch wat wil vullen, én omdat dit toch de eerste review is die ik ooit schreef, bij deze-

Deze toch al wat oudere plaat, zag toch pas vorig jaar het licht dat leidde naar mijn CD collectie. Dit zijproject van enkele heren van Forgotten Woods, leverde deze plaat wel al echter af in 2000, maar toch nam ik mij eens de moeite om er voor te gaan zitten, en dit nieuwe stukje van mijn collectie eens aan te horen.

Wat eigelijk het eerste opviel toen ik deze plaat draaide, was de stijl van Alcest’s Souvenirs d’Un Autre Monde die hier sterk op aanwezig is. Op het album zijn dus gewoon clean female vocals te horen, er word gebruik gemaakt van gewone rock en akoestisch gestemde gitaren, maar deze kunnen ook behoordlijk neig

en naar een meer black metal sound. De nummers, die een gemiddelde lengte van 4 minuten hebben, zijn leuk om aan te horen, maar het is vooral veel van het zelfde. Zo is bijvoorbeeld het nummer “Trust Endore” gewoon een instrumentale versie van het eerdere nummer “Stand”. De genialiteit van Alcest ontbreekt dus idelijk op dit album. De drums zijn vrij makkelijk en amateuristisch, en de vocals zijn ook niet altijd helemaal 100 %. De nummers “Transpire” en “Why Should I Cry” sprekem mij om de een of andere reden wel aan. Misschien is het omdat hier de gitaren vrij naar voren komen en er geen drums aanwezig zijn?? Ik weet het niet. Ze liggen gewoon wat beter in het gehoor dan de rest. Het laatste nummer, “Room of Velvet Spledour” geeft dan weer een kleine positieve omkeer aan het album, aangezien hier de vocals worden verzorgt door Olav Berland, en hij niet veel lijkt op de rest van de nummers.

Het album “Wisdom and Arrogance” is vooral een album wat makkelijk in het gehoor ligt, en zo af en toe eens leuk is om op te zetten. De gitaren klinken goed en professioneel, maar de drums en vocals laten nog wat te wensen over. Toch is het wel een aardig schijfje wat nog wel af en toe mag worden af gespeelt, maar niet te vaak.

69/100

Vooruitblik: Death Holy Death Tour, Biebob, Vosselaar

Shining en Watain zijn momenteel samen op tour. Opzich is dat best wel vreemd te noemen, aangezien beide bands (Shining en Watain dus) nog in het najaar van 2010 door Europa getoured hebben. Ze zitten nu nog in het altijd gezellige Spanje, maar over goed in week staan ze, samen met het Franse Aosoth in de Biebob, Vosselaar. Natuurlijk is ondergetekende er zeker bij, en hierbij dus even een vooruitblik wat ik er van verwacht.

Aosoth - Aosoth ken ik eigenlijk via een vriend van mij. De CD "Ashes of Angels" draait hier regelmatig de ronde en de stijl van donkere, hakkende Death/Black spreekt me zeker aan, en de cd verveelt daarom ook zeker niet gauw. Live verwacht ik daarom ook dat ze me prima kunnen vermaken met nummers van de eerste, maar ook van de nieuwe CD die ik nog moet checken. Benieuwdheid alom dus!

Shining - Zeker mijn favoriete Black Metal band, nu toch al zeker voor een paar jaar. Ik heb ze nu 6 keer live gezien, waarvan twee keer in 2010. Dit wordt dus grofweg gezegd de derde keer dat ik ze in een jaar zie. En de tweede voorgaande keren in Baroeg (Rotterdam) en JC Todo (Best) waren werkelijk memorabele shows, waaruit moeilijk een winnaar te kiezen valt. Ik verwacht dus niets meer dan een show van Kvarforth en zijn mannen die staat als een huis. Wel ben ik benieuwd hoe het Shining nu af gaat zonder Richard Shill. De drummer speelde einde 2010 zijn laatste gig voor Shining, en nu zit Ludwig Witt er, die er van 2005 tot 2007 ook al zat. Ook, benieuwd dus.

Watain - Watain is een band die voor mij altijd gewoon een goeie black metal band is geweest. Het is voor mij altijd een plezier geweest om eens naar een cd van deze heren te luisteren, maar echt diep ben ik er nooit op in gegaan. Daarom ben ik dus ook wat voor indruk deze heren live op mij in zullen maken. Stiekem hoop ik een beetje op veel nummers van het laatste werk, "Lawless Darkness", waar ik toch wel vrij fan van ben. Maar we zullen zien. Ook weeral, benieuwd.

Conclusie, dit beloofd voor mij een zeer spannende verwachtingsvolle avond te worden. Nu maar hopen dat deze verwachtingen waar kunnen worden gemaakt en dat ik jullie 13 maart kan trakteren op een vrolijke recensie van dit concert.

Kutschurft - Over Smaak Valt Niet Te Fisten (2011)

Wie had het nog ooit durven denken? ’s Lands meest etenslustbedervende band is terug van weggeweest. Onlangs kwam er al een persbericht vanuit de Politie Utrecht naar buiten die de verdwijning bekend maakte van vier lichamen uit het medisch laboratorium van de universiteit van Utrecht. Dit bleken de ingevroren lichamen te betreffen van de in 2007 dood aangetroffen leden van Kutschurft. Politie en justitie zijn een onderzoek gestart en ondertussen is deze nieuwe plaat via veel illegale en ondergrondse kanalen op het toneel verschenen.

Kenmerkend aan Kutschurft was al, vanaf het begin, de ranzige, humoristische en soms ronduit geniale songtitels en songteksten. Dit is op de nieuwe plaat zeker niet anders. Titels als Bukkake Barbie, Smegma Niets Meer, Ejacula (denkt aan Dracula) en natuurlijk (Joran van der) Sloot Tripping. Maar de tekst is niet het enige wat er toe doet; de muziek! Tsjah, grofweg gezegd, keiharde Death Metal, punt. En wat is dat dan wel niet? Nou ja, dat is voor iedereen anders, over het algemeen kun je zeggen; raggende lage gitaren met veel distortion, snelle drums gruntende vocalen, etc., maar daar kom je nog niet wijzer uit. Vele zullen het typeren als een bak herrie, en juist die bak herrie vindt ondergetekende heerlijk. Alhoewel deze plaat niet meer echt dat onvervalste stoute grenzeloos harde geluid met moddervette riffs heeft als de eerste 2 schijven mag wel opvallend genoemd worden, maar dat maakt het er niet minder op. Voor de metalfan is dit zeker een band om te checken! En natuurlijk voor iedere kritische muziekfan, die zijn horizon wil verbreden. (Zijn die er nog? Ja?)

Op hun uiterst beveiligde site http://www.kutschurft.nl/ kunt u alle albums, van vroeger tot nu beluisteren. Het gerucht doet zelfs de ronde dat het eerste optreden gepland staat op 9 april, in dB’s Utrecht. De AIVD kan dit nog niet bevestigen, maar ondergetekende is zeker aanwezig!

80/100

(Wegens angst voor vervelende bezoekjes van politie en justitie wenst de schrijver van dit stuk anoniem te blijven)