The Death Letters - The Death Letters (2009)

- Jawel, schijnbaar ben ik niet de enigste die zo gek is om voor dit e-zine te schrijven, we hebben versterking, en wel van Madame Rebecca de Jongh. Hier is haar eerste resencie, enjoy! -

Alweer een tijdje geleden sinds dat dit album is uitgekomen, maar de two-man band uit Dordrecht heeft, zoals de YouTube stalkers onder ons al weten, in de tussentijd zeker niet niks gedaan. Naast eindeloos touren, zijn de jongens ook druk bezig geweest met het opnemen van het nieuwe album ‘Post-Historic’ wat in April 2011 uit zal komen.

Maar nu eerst eens dit oude, vertrouwde album. Na bekend te zijn geworden met de EP “Play it Like You Mean It” is in 2009 dit, naar mijn mening, vrij geniale album uitgekomen.

Wat sowieso bijzonder is aan deze jongens is dat ze vooral live heel energiek overkomen, en dat nog geen eens door het gitaarspel van Duende (Jordi heeft tenslotte niet voor niets de bijnaam ‘Duende’ gekregen. Spelen kan-ie en hoe.) , maar door pure uitstraling. Dit verschijnsel valt o.a terug te horen aan het nummer “Simple Soul”. Wat ook weer terugkomt in dit album, is dat ze vooral ook het gevoel er goed in verwerken.

Echt een specifiek genre valt hier echter niet aan te koppelen omdat dit per nummer verschild, wat het overigens een fijn afwisselend album maakt, maar over het algemeen zijn ze te vergelijken met bandjes zoals ‘the White Stripes’ en ‘the Black Keys’ door de bluesrock invloeden die je terug hoort. Die bluesrock invloeden waren tot op heden wat de band aan de ene kant nog unieker maakte. Vandaag de dag spelen ze meer een soort post-hardcore. Of men hier blij mee moet zijn, dat is nog niet geheel duidelijk, maar laat ik hier niet al te bitter over zijn en gewoon doorgaan met dit review.

De teksten zijn zo nu en dan wat men ‘emo’ zou kunnen noemen, maar dat valt te overzien. In “I Must Confess” is dit zelfs juist humoristisch gebruikt. Het meest opmerkelijk vind ik “Schizophrenic”. Vooral voor de liefhebbers die de heren ooit live heeft zien spelen, zal bij dit nummer bij het sluiten van de ogen het beeld van een rondstuiterende Duende opwekken. I say, yes please!

Wat ik het beste aan dit album vind, is dat ze erin zijn geslaagd voor zowel de energieke momenten als de rustige avonden iets hebben weten te produceren. Dus of je je nu ontzettend lui voelt, of ontzettend loopt te stuiteren, dit album is zeker een aanrader.

85/100