Uitstel. Dat zijn we nou eenmaal gewend van dit Zweedse macabere gezelschap. Maar dat het zowat anderhalf jaar zou duren.. Rond september/oktober 2009 kwam het nieuws naar buiten dat de mannen van Kvarforth, en hij zelf natuurlijk, weer bezig waren aan een nieuw album en dat de brave fan deze snel kon verwachten. Echter, een dik half jaar later, werd bekend dat de relatie tussen band en label niet zo geweldig was als hij eerst leek. Uitstel was het gevolg. Van maart/april 2010, naar oktober 2010. Okay, prima. Er werd ook een tour gepland rond deze tijd, dus dat zal wel vanwege het album zijn, niet? Nou, inderdaad, niet dus. Uitstel? Jawel! Februari 2011 inmiddels al. Weer een tour gepland, maar weer geen album. Rond die tijd kwam ook het nieuws naar buiten dat de Zweden bij het alom bekende Spinefarm Records hadden getekend. Indie Recordings was dus verleden tijd. De datum werd uiteindelijk 25 mei, en ze hebben woord gehouden; hier is hij dan! Född Forlorare.Het album opent met het nu al vrij bekende Förtvivlan, Min Arvedel. Al sinds december 2009 drong dit nummer door in de setlist van Shining omdat toen al binnenkort het album zou uitkomen, dus waarom dan al niet een voorproefje geven? Het effect; ik, en vele andere fans, kennen het nummer al op voorhand van buiten, wat toch een beetje de verrassing van het album wegneemt. Het nummer zelf is een stevige opener met lekkere gitaren en prima drumwerk van de huidige ex-drummer Richard Schill. Ook wordt er op dit nummer plaats gemaakt voor de cleane vocalen van Kvarforth, iets wat we op het vorige album, Klagopsalmer ook al hebben gehoord, maar nog in wat mindere maten. Dit album wordt dit veel meer uitgepakt.
Zoals ook op het tweede nummer te horen is namelijk. Tiden Läker Inga Sar is een nummer wat vrij soft, en zelfs met een vrij vrolijke ondertoon van start gaat. Weer met de cleane vocalen van Kvarforth eronder. Echter, als het nummer verder bombardeerd en de depressie inzet, komen we weer uit op die weemoedige en wanhopige ondertoon die we zo graag horen in de muziek van Shining. Allemaal ondersteund door geweldig gitaarwerk van Peter Huss, en de onlangs ook gestopte Frederic Gräby. Het nummer doet een beetje een mengeling tussen Halmstad en Klagopsalmer oproepen. Wat wel goed klinkt dus, in mijn oren.
Dan komen we uit bij het speerpunt van dit album. De gastbijdragen. Op het zojuist besproken nummer draagt Erik een steentje bij, en op het daarop volgende nummer, wat dan weer meer vergelijkbaar is met Förtvivlan Min Arvedel, draagt de gitarist van Arch Enemy, Amott, een steentje bij door er lekker op weg te soleren. Deze gastbijdragen zijn misschien wel allemaal leuk en aardig, maar wat ik dan graag zou willen aanmerken is dat het toch weer jammer genoeg de intimiteit van Shining wegneemt. Vooral op de albums The Eerie Cold en Halmstad was deze intimiteit zeker te bespeuren. Het klonk daar namelijk heerlijk als een groepje geniale muzikanten dat samen muziek maakte, en daarme iets wou vertellen, een boodschap wou overbrengen, en dat op deze twee albums altijd zeer goed overbracht door zo intiem en klein te blijven, qua muziek en bezetting. Maar met deze gastbijdrages kun je bijna stellen dat er weinig nog van over is van deze intimiteit.
Luisteren we dan verder dan komen we uit bij het vierde nummer van het album, genaamd Tillsammans Är Vi Allt. Dit nummer heeft een bijdrage van de bekende Nordman. Een van de grotere popsterren in Zweden. Het nummer zelf klinkt verrassend anders. Het heeft namelijk een zeer hoog Opeth/Enthroned gehalte. Iets wat ik nog nooit eerder heb terug kunnen vinden in de sound van Shining. Ook het gebruik van veel piano spreekt mij wel aan. Een verrassende leuke invalsthoek, maar ja, het is niet de Shining zoals ik het ooit heb leren kennen.
I Nattens Timma is een cover van de bekende Zweedse groep Landberk, prima uitgevoerd op piano en goed ingezongen door zanger Peter Bjärgo van Arcana. Verder niet veel bijzonders aan eigenlijk. Dan komen we bij het laatste nummer FFF, wat dan weer staat voor Frän Födseln Förlorad. Dit nummer is toch weer een goedmakertje voor alle minpuntjes aan de voorgaande nummers. We krijgen hier een bombastisch maar toch intiem nummer naar ons toe gesmeten, preices zoals we van Shining gewend waren, maar toch met wat enkele vernieuwingen erin. Niklas gaat er weer duchtig op los met zijn vocalen, en de rest van het instrumentarium valt weer als een puzzel in elkaar. Een waardige afsluiter.
Ik ga dit album nu concluderen. En dat doe ik met gemengde gevoelens. Ik heb een uur aan deze review zitten werken. En ik weet eigenlijk nog niet wat ik ervan moet denken, en wat voor score ik dit album moet geven. Ik ga het toch proberen. Het is inderdaad jammer dat de intimiteit van Shining steeds meer afneemt. Het werd al ingezet bij de vorige plaat, Klagopsalmer, maar op deze plaat al helemaal, op een paar numers na dus. De gastbijdragen zijn opzich aardig, maar hadden weggelaten mogen worden. De nieuwe invalshoek op het vierde nummer is wel aardig, en de nieuwe piano, koor, symfonie samples en dergelijke zijn aardig. Ook de meer symfonische ondertoon is wel aardig, maar het is niet de Shining die ik gewend ben. Toch ben ik benieuwd hoe de toekomst van deze heren eruit zal zien. Het blijven namelijk allemaal, stuk voor stuk, geniale musici.
80/100
Geen opmerkingen:
Een reactie posten