Deafheaven - Sunbather (2013)

Sinds nog geen al te lange tijd proberen bands aan black metal een vernieuwende draai te geven. Dit is in het verleden al zo vaak fout gegaan; tenenkrommende acts, waarvan ik de namen niet ga noemen, hebben mijn speakers tot in den treuren bevuild met hun 'kunst'. Het lijkt dan toch weer zo te zijn dat bands die dit proberen twee paden kunnen bewandelen; het is totaal niet vernieuwend, oninteressant, niemand weet nou eigenlijk wat ze precies aan het doen zijn en het stelt dus maar weinig voor. Of het is daadwerkelijk vernieuwend en laat de scène op zijn grondvesten schudden.

In het voorjaar van 2010 komt er zo een band uit de grond schieten. In Amerika is Deafheaven geboren. Na een demo die meteen over de hele wereld wordt opgemerkt is daar een jaar later "Roads to Judah" . Deze plaat ontketend een groot succes voor de band. Door de hele wereld wordt getourd met namen als Alcest en Russian Circles en inmiddels zijn we in 2013 aanbeland en is het tijd voor de tweede LP; "Sunbather".

Vooraf aan de release was ons minder Black Metal beloofd. Dat is waar en ook weer niet waar. De vocalen gaan nog steeds door merg en been, iets waren velen vocalisten in eerder genoemd genre soms letterlijk een moord voor zouden doen en de drums blasten nog op een snelheid van jewelste.

Feit is wel dat het gitaarspel en de daarmee samengaande riffs en melodieën een verandering hebben doorgaan. Er zijn nog steeds invloeden van post black metal voorgangers te horen zoals Alcest, Lantlos en Austere, toch maken deze meer ruimte voor experimentele riffs die veel weg hebben van het post rock genre gemengd met hardcore/slugde geweld. (Denk aan Russian Circles en Mogwai) Dit geeft het album in zijn totaal geen echte black metal vibe, maar de invloeden zijn nog duidelijk aanwezig.

Ook kent het album, in contrast met zijn voorganger rustmomenten. Sferische intermezzo's met samples die soms een beetje standaard aanvoelen, of in de vorm van twee akoestische gitaren die een hypnotiserende mantra ten gehore brengen wat prima samenvalt met het heftige geweld wat daarop volgt. Ook qua productie zit heeft dit album zijn pluspunten. Van zacht gemixte vocalen is geen spraken van, alwaar dat 2 jaar geleden wel was.

Dit alles bij elkaar doet vermoeden dat het album in een zucht en een scheet is gedaan, maar niet is minder waar. Het album klokt een uur en dat uur is een goed besteed uur, ga daar maar van op aan. Fans van het vorige album gaan zeker niet teleurgesteld zijn. Deafheaven blijft trouw aan zichzelf, maar blijft op een goeie manier vernieuwen. Hier kunnen vele lessen uit worden geleerd, geloof me. Op naar de volgende!

97/100