Acid Deathtrip - Acid Deathtrip (2013)

Wil je het recht toe, recht aan? Wil je wat facemelting en asswhipping maar toch je dagelijkse portie boogie? Zie alhier de oplossing! Uit Horst komt namelijk Acid Deathtrip. Met leden uit bands als Blind to Faith en Suppository weet je dat je kwaliteit kan verwachten, en die krijg je.

De titelloze EP die hier voor me ligt opent met de kort maar krachtige opener "Shortcut to Hell". Dit nummer is het perfecte boegbeeld voor de hele schijf; zware stoner rock met af en toe een pakkend uptempo drumritme met daarover heen een zware doch melodieuze zang.

De nummers zijn kort te noemen, maar dit draagt zeker niet negatief bij aan het totaalplaatje van de plaat. Het benadrukt nogmaals de zware catchyness die de schijf met zich meedraagt. Ook ontbreken de klassieke samples niet om het geheel af te maken. De productie is lekker rauw en dit geeft het een vette old school vibe.

Hier zit heel veel potentie in, maar dit was natuurlijk te verwachten van deze gasten. Een groot publiek kunnen ze hiermee bereiken en dat zal vast wel gebeuren. Voor nu, twijfel niet, support the boogie en schaf deze plaat aan. Goeie handel, goed besteed geld!

90/100

Deafheaven - Sunbather (2013)

Sinds nog geen al te lange tijd proberen bands aan black metal een vernieuwende draai te geven. Dit is in het verleden al zo vaak fout gegaan; tenenkrommende acts, waarvan ik de namen niet ga noemen, hebben mijn speakers tot in den treuren bevuild met hun 'kunst'. Het lijkt dan toch weer zo te zijn dat bands die dit proberen twee paden kunnen bewandelen; het is totaal niet vernieuwend, oninteressant, niemand weet nou eigenlijk wat ze precies aan het doen zijn en het stelt dus maar weinig voor. Of het is daadwerkelijk vernieuwend en laat de scène op zijn grondvesten schudden.

In het voorjaar van 2010 komt er zo een band uit de grond schieten. In Amerika is Deafheaven geboren. Na een demo die meteen over de hele wereld wordt opgemerkt is daar een jaar later "Roads to Judah" . Deze plaat ontketend een groot succes voor de band. Door de hele wereld wordt getourd met namen als Alcest en Russian Circles en inmiddels zijn we in 2013 aanbeland en is het tijd voor de tweede LP; "Sunbather".

Vooraf aan de release was ons minder Black Metal beloofd. Dat is waar en ook weer niet waar. De vocalen gaan nog steeds door merg en been, iets waren velen vocalisten in eerder genoemd genre soms letterlijk een moord voor zouden doen en de drums blasten nog op een snelheid van jewelste.

Feit is wel dat het gitaarspel en de daarmee samengaande riffs en melodieën een verandering hebben doorgaan. Er zijn nog steeds invloeden van post black metal voorgangers te horen zoals Alcest, Lantlos en Austere, toch maken deze meer ruimte voor experimentele riffs die veel weg hebben van het post rock genre gemengd met hardcore/slugde geweld. (Denk aan Russian Circles en Mogwai) Dit geeft het album in zijn totaal geen echte black metal vibe, maar de invloeden zijn nog duidelijk aanwezig.

Ook kent het album, in contrast met zijn voorganger rustmomenten. Sferische intermezzo's met samples die soms een beetje standaard aanvoelen, of in de vorm van twee akoestische gitaren die een hypnotiserende mantra ten gehore brengen wat prima samenvalt met het heftige geweld wat daarop volgt. Ook qua productie zit heeft dit album zijn pluspunten. Van zacht gemixte vocalen is geen spraken van, alwaar dat 2 jaar geleden wel was.

Dit alles bij elkaar doet vermoeden dat het album in een zucht en een scheet is gedaan, maar niet is minder waar. Het album klokt een uur en dat uur is een goed besteed uur, ga daar maar van op aan. Fans van het vorige album gaan zeker niet teleurgesteld zijn. Deafheaven blijft trouw aan zichzelf, maar blijft op een goeie manier vernieuwen. Hier kunnen vele lessen uit worden geleerd, geloof me. Op naar de volgende!

97/100

Nummer twee voor Oathbreaker

Het Belgische hardcore/sludge gezelschap Oathbreaker brengt dit jaar zijn tweede LP uit. De vorige plaat, "Maelstrom", was een groot succes in binnen- en buitenland. De nieuwe plaat gaat "Eros | Anteros" heten en zal verschijnen op 20 augustus via Deathwish Inc. Klik hier voor een teaser.

Dream Theater onthult nieuw album

De Amerikaanse progmetal pioneers van Dream Theater brengen op 23 september hun nieuwe album uit. Dat liet de band weten via Facebook. Het album is vernoemd naar de band zelf, "Dream Theater", en is de afgelopen maanden opgenomen in de Cove City Sound Studios in New York. Het is het eerste album waar de nieuwe drummer Mike Mangini volledig aan heeft meegeschreven. Hij verving in 2010 Mike Portnoy nadat hij besloot te stoppen na 25 jaar in de band te hebben gespeeld.

Gitarist John Petrucci laat het volgende weten:“I see every new album as an opportunity to start over.To either build or improve upon a direction that has been evolving over time or to completely break new ground. This is the first self-titled album of our career and there is nothing I can think of that makes a statement of musical and creative identity stronger than that. We’ve fully explored all of the elements that make us unique, from the epic and intense to the atmospheric and cinematic."

Dream Theater zal na aanleiding van de release een nieuwe wereldtournee houden. Details hier over worden binnenkort bekend.

State:Chaos + Acid Deathtrip + The Devil's 3rd @ Canix, Lottum (25/05)

Het overkomt mij steeds vaker; metalfeestjes in obscure Limburgse of Brabantse dorpjes waarvan ik het bestaan niet afwist noch dat daar een lokale metalscène is. Dit keer reis ik af naar Lottum, in de buurt van Venlo, om daar lekker een avondje te chillen met toffe gasten, toffe muziek en lekker bier. Op het programma staan bekende namen voor het zuiden des lands; de veteranen van State:Chaos, het gloednieuwe doch snoeiharde boogiegeweld van Acid Deathtrip en de jonge Tilburgse thrashers van The Devil's 3rd.

Omdat de drummer van Collision last had van een blessure moest de band deze keer overslaan. Vervanging werd er gevonden in de vorm van de jonge Tilburgse thrashers van The Devil's 3rd. Als de band rond de klok van 10 aftrapt blijkt al gelijk duidelijk te zijn dat deze gasten weten wat ze doen. Het spel is strak en hard en ondanks de technische problemen na het eerste nummer gaat de band vrolijk door met zijn set. Aandachttrekker voor het oog is toch wel frontman Frans Wijnen die in zijn strakke legging en tanktop de show steelt door compleet los te gaan. Overal op en rondom het podium wordt gestaan en gehangen en geheadbanged; alsof het niets is. Ook het publiek moet het ontgelden bij de beste man en werd daarmee flink betrokken in de show. Kortom een goede show van een band met potentie.

Na een korte ombouw pauze is het podium gereed voor de nieuwe sensatie op boogie gebied; Acid Deathtrip uit Horst beklimt het podium in Lottum en geeft je een klap recht in je gezicht met zijn sludge rock/metal. De sound is ontiegelijk hard (wat niet raar is met 2 Sunn versterkers) en de band, waarvan alle leden al vele paden hebben bewandeld in de muziekwereld, krijgen het publiek op momenten goed mee. De onlangs verschenen titelloze EP komt rijkelijk aan bod, maar ook nieuwe nummers die gaan verschijnen op de split met Hangman's Chair passeren de revue. De band speelt de show als een geoliede machine en vind pas rust als de laatste feedback is neergestreken. Toppertje, zonder meer!

Afsluiter van de avond is ook geen onbekende; State:Chaos brengt facecrushing Death\Thrash die je niet gauw loslaat. Jammerlijk feit is wel dat als de heren aantreden het publiek flink is verdund. Jammer, want deze band verdient het om gezien te worden. Nog een jammerlijk feit is dat dit de laatste show is van drummer Richie. Ondanks al deze feiten speelt de band een afsluitwaardige show die nog lang in de oren na blijft suizen. Met een plezierig gevoel stap ik dan ook de auto weer in. Terug naar Weert, terug naar huis na een zeer geslaagde avond!

Slow End Fest 2013

Nadat vorig jaar de eerste editie van Slow End Fest plaats vond in Perron 55, Venlo, zal aanstaande zaterdag de tweede editie plaatsvinden in de Dynamo te Eindhoven. De prijs van de voorverkoop = € 12,-. Aan de kassa = € 15,-.

Lineup:

Voorhees
Night Fever
Sickoids
Toxic Shock
Nuclear Devastation
Karel Anker en de Joden
Cheap Drugs
Terror Defence

Diana Ozon
Frankie Deny
Spoken Word met Jos Houtveen

Ondertussen, in Japan: Babymetal

Aan de andere kant van de wereld, in het altijd gezellige Japan, lijkt de formatie Babymetal het land helemaal in zijn greep te hebben. Deze driedelige meidengroep weet de natie te boeien met, naar eigen zeggen, een mengeling van metal en idolpop. Dat lukt ze goed. Na de grote successen van hun eerste drie singles, met als hoogtepunt een 6e plek in de landelijke hitlijst, komt over twee weken de vierde single uit. Deze heet Megitsune en de videoclip is al uit. Deze kun je hieronder bekijken.

Temple of the Black Moon presenteert zichzelf

De supergroep Temple of the Black Moon heeft zichzelf aan de wereld getoond aan de hand van een demotrack. De track, genaamd "Infernal Desire Machine" staat naar alle waarschijnlijkheid op het later dit jaar te verschijnen album.

De band heeft een line up om U tegen te zeggen. Deze is namelijk de volgende: Dani Filth (Cradle of Filth), Tom Visnes King ov Hell (God Seed, Ov Hell), Rob Caggiano (Volbeat), Arve Isdal (Enslaved) en John Tempesta (ex-White Zombie)

Dani Filth (Cradle of Filth) heeft het volgende erover te zeggen: "It has been a while since last I have written anything concerning Temple, but justifiably so, as the five of us (Rob, Tom, John, Ice and myself) have all been busy with our respective other bands, doing what we do best. But the time has eventually arrived when I am able to offer some insight into our future plans.

First off, the album is written and following Cradle Of Filth's tour of Australia in May, I will be returning to Bergen, Norway, to hook up with Tom and Ice to put the finishing touches to the tracks. This is in preparation for Tom's visit to LA at the end of May/beginning of June, to lay drum tracks down with John in preparation for the onslaught-to-come.

It seems that exciting times are ahead and that this year should bear irrevocable final witness to Temple Of The Black Moon's debut album."

Hieronder een overzicht van de titels die naar alle waarschijnlijkheid op het album zullen verschijnen:

Infernal Desire Machine
Dark Eyes For Trouble
C.N.T (All That's Missing Is You)
Catch
Into The Void
Another Dead Thing Between Us
Persephone
Nothing Less Than All Out War
Beautifully Perverse
Last Of The Vampire Playboys
Alchemy, Myself And I
Don't Call Up What You Can't Put Down
Batterfang
Needs Must When The Devil Drives

Cradle of Filth onthult video voor "For Your Vulgar Delectation"

De extreme metalformatie Cradle of Filth heeft de video voor "For Your Vulgar Delectation" online gezet. De videoclip gaat gepaard met de release van "Extended Claws". Deze speciale uitgave bevat, naast de videoclip, demoversies van nummers van het vorig jaar verschenen album "The Manticore and Other Horrors".

Wie Cradle of Filth deze zomer live aan het werk wil zien moet over twee weken afreizen naar Hellfest in Frankrijk. Daar zullen de Britten namelijk een show weggeven.

Extermination Dismemberment - Serial Urbicide (2013)

Slam death metal; een term waar ik persoonlijk nog niet zo heel veel mee in aanraking ben gekomen. Dit neemt niet weg dat ik het zeker kan waarderen. Mijn eerste aanvaring met deze mix van brutal death metal en death-/hardcoreachtige breakdowns, kwam vorig jaar voor het eerst tot mij. Begging for Incest bracht de plaat "Orgasmic Selfmulilation" uit en dit tot met grote genoegen.

Na de afgelopen editie van Neurotic Deathfest, waar ook veel bands uit dit subgenre te bewonderen waren, besloot ik me er wat meer in te verdiepen. Zo kwam ik op de nieuwe plaat van Extermination Dismemberment uit. Het dit jaar verschenen werk, getiteld "Serial Urbicide" brengt slam death in zijn puurste vorm. De gitaren zijn laag gestemd en brengen hardcore/grindcore riffs met death metal invloeden naar voren. De vocals klinken als een tocht die waait door een donker ravijn in de hel en de zogenaamde 'slams' zijn hard, echt hard.

Zo hard zelfs dat het uit Wit Rusland afkomstige gezelschap het nodig vond hier een dikke electrobassdrop onder te gooien. En dat is een te gekke toevoeging, als je tenminste audio output hebt die dit aankan. De gemiddelde telefoonoordopjes zullen hier toch vrij veel moeite mee hebben. De gemiddelde huis-tuin-en-keukenluidsprekers enigszins, maar voor de doorgewinterde stereo set moet dit geen probleem zijn. Maar aangezien niet van de luxe van een stereo set kan genieten kan het toch een storende factor worden gezien.

Maar dit is slechts een klein minpuntje aan een verder prima album. De muziek die je voorgeschoteld krijgt is soms voorspelbaar maar de meeste nummers verrassen je toch op sommige passages, vooral door de toevoeging van de zware bassdrops. De productie is meer dan goed en alle instrumenten komen goed naar voren en hebben een moddervette sound. Precies zoals het hoord.

80/100

Extermination Dismemberment @ Facebook

Fortarock 2013 [Verslag]

Fortarock The Festival is, na de geboorte vijf jaar geleden, uitgegroeid tot een begrip in de Nederlandse metalscène. Het festival stond bekend om zijn gevarieerd programma, gezellige intieme sfeer en knusse locatie. (Park Brakkenstein, Nijmegen) Het festival viert dit jaar zijn vijf jarig bestaan en dat hield het niet geheim; de naam werd eenmalig gewijzigd in "Fortarock XL" en headliner van het festival zou Rammstein gaan heten. Ook de locatie werd gewijzigd, namelijk naar het centraler gelegen en veel grotere Goffertpark. Verder staan onder andere grote namen als Volbeat, Motörhead, Opeth en Amon Amarth op de bill. Ik persoonlijk was zeer benieuwd hoe dit allemaal ging aflopen.

Op weg naar Fortarock met de bus vanuit Weert. Vertrektijd; 10:00. Bestemming; Nijmegen. Eerste band; 12:35, AmenRa. Een band die ik zeker niet wilde missen. Dat liep even anders. Door de belachelijk lange file was ik pas om 12:55 op het terrein, om vervolgens te hollen naar de WC en vervolgens op een drafje naar de Monster Energy Stage. Daar kon ik gelukkig nog anderhalf nummer van de Belgen meekrijgen. Het gevoel wat ik op de afgelopen editie van Roadburn kreeg bij de band werd vandaag niet geëvenaard. Eigenlijk wel logisch. Je komt tegen het eind bezweet en geërgerd binnen hollen en laten we eerlijk zijn; AmenRa is geen festivalband. En dat is eigenlijk niets anders dan een compliment. AmenRa wil je zien om middernacht, in een verlaten kerk, waar de glas-in-lood ramen een macabere toevoeging geven aan het geheel. Een plek die de Heer en zijn volgelingen hebben verlaten en die over is genomen door de Church of Ra. Ondanks het feit dat deze setting ontbreekt, speelt de band gewoon goed en halen ze zoals altijd alles eruit wat erin zit. Jammer dat het minder gaaf overkomt op een festival, heel jammer.

AmenRa @ Facebook

Na eerst een halve liter bier te hebben gescoord was het tijd voor de Nederlandse symfonieën van Delain. De band kent een succesvolle carrière waarvan het einde nog lang niet in zicht is. En dat heeft het te danken aan catchy maar harde songs die doen denken aan Within Temptation en Nightwish, een goede presentatie en gewoon een mooie zangeres, klaar. Ik bekijk de band van een afstandje, praat wat bij met bekenden, drink wat bier en met de muziek in de achtergrond is dit helemaal prima. Er komen dan ook nog refreinen mee die ik mee kan zingen (The Gathering), maar dat doe je dan toch maar niet.

Delain @ Facebook

Daarna weer terug waar het allemaal begon. De Monster Energy Stage. Enslaved mag aantreden. Een band die geen introductie behoeft, zoals eigenlijk alle bands die zich deze dag presenteren. De toon van de show ligt op het nieuwere werk. Nummers van het vorig jaar verschenen album "RIITIIR" en het alom geprezen "Axioma Ethica Odini" komen voorbij. Toch pakt de band mij deze middag niet, onlangs het strakke spel en de bomvolle tent. Misschien een herhaling van AmenRa, ik weet het niet. Ik besluit in ieder geval vroegtijdig de tent te verlaten en terug te lopen richting de Mainstage.

Enslaved @ Facebook

Five Finger Death Punch kondigde de dag voor het festival aan de grote Sjaak Afhaak te zijn. Rede? Logistieke problemen... dus. Een vervanger werd nipt op tijd gevonden in de vorm van de Nederlandse prog groep Textures. Vrij enthousiast ontvangen door het in groten getale aanwezige publiek zette de band een zeer strakke set in. Want laten we eerlijk zijn; het zijn stuk voor stuk goede muzikanten, hele goede muzikanten. Onlangs hield de band nog auditie voor een nieuwe gitarist. Die vonden ze en Joe Tal had het prima naar zijn zin op het podium. Al helemaal eigen binnen de band. Kortom, een goeie set, niks op aan te merken, en het publiek vond het leuk. Wat wil je nog meer?

Textures @ Facebook

En weer terug, op naar Heaven Shall Burn. Echt? Ja, echt. Geen Entombed? Nee, die mag ik op Graspop gaan bekijken. Dus, Heaven Shall Burn. De Duitsers brachten onlangs een nieuw album uit, genaamd "Veto". Echter kwam alleen "Land of the Upright Ones" van de nieuwe plaat voorbij. Jammer? Geen idee, ken de hele plaat niet. Nog nooit de band uit vrije wil thuis opgezet. Toch geeft de band een vermakelijke show weg. Ik verveel me niet, kijk hoe iedereen losgaat, en betrap mezelf af en toe op het meeknikken op het tempo. Op het feit na dat de bassdrum nog wel wat harder had gemogen verliet ik met een opgeheven hoofd de tent.

Heaven Shall Burn @ Facebook

Hup, down south. Airbourne uit Australië mag proberen de mensen bij de mainstage te gaan vermaken. Dat lukt ze aardig. Dat deze Australiërs de inspiratie halen bij een andere act uit hetzelfde land (AC//DC) was al gauw duidelijk. Lekkere rock 'n roll met de onvervalste "bad boy attitude"; lekker met je gitaar het frame van het podium beklimmen en daar even een gitaarsolo spelen. Ik doe het hem niet na, gitaarsolo's vind ik echt te moeilijk. Ook lekker blikken bier kapot gooien tegen je schedel hoort erbij, of je gooit ze in het publiek, dat kan ook. Verder kan ik je vertellen dat Airbourne niet altijd mijn aandacht vast weet te houden. We hebben de vunzige rock 'n roll die de heren produceren vast allemaal al eens gehoord bij acts die hun voorgingen. Beetje jammer, want er zit veel in.

Airborne @ Facebook

Na een kleffe hamburger is het aan de meesters om de leerlingen een lesje te leren. Motörhead is up next. En voor diegene die het nu nog niet doorhebben. They are Motörhead, and they play rock 'n roll. Ik moet eerlijk toegeven dat, na de band een paar keer live te hebben gezien, de lol er wel een beetje vanaf is. Hoewel de albums blijven boeien weet ik me bij deze band live niet echt een houding aan te nemen. Heel afwisselend; duidelijke pieken en dalen en er ontstaan zelfs ongemakkelijke situaties als Lemmy met het publiek probeert te communiceren. Deze grote groep heeft vaak geen idee wat hij nou eigenlijk staat te wauwelen. Dus met een vaak twijfelachtige "Yeah!" wordt er geantwoord op de vragen van de Engelsman met de hoop dat dit het antwoord was waar hij naar zocht. Er wordt een hele standaard set gepresenteerd met als klappers op de vuurpijlen "Ace of Spades" en "Overkill". Deze worden als vanouds het meest enthousiast ontvangen, alsof het hele publiek de hele show op deze twee nummers staat te wachten. Maar dat zal vast niet, toch?

Motörhead @ Facebook

Het podium wordt na Motörhead omgebouwd voor de Deense sensatie; Volbeat. Zeven jaar geleden stond deze formatie nog in de kelder van de Dynamo (Eindhoven) of in de Little Devil (Tilburg). Nu headlinen ze al een paar jaar grote festivals door heel Europa en ook in Amerika begint de boodschap door te komen. Het nieuwe album, "Outlaw Gentlemen & Shady Ladies" krijgt de hoofdrol in de show. Ook bewonder ik voor het eerst Rob Caggiano op het podium tussen de Denen. Vorig jaar nog op Fortarock te bewonderen met zijn vormalige band Anthrax maar bij Volbeat heeft hij het zo te zien ook prima naar zijn zin. Ook komen bekenden nummers uit het verleden voorbij. "Sad Man's Tongue", "Fallen" en "16 Dollars worden positief ontvangen door het alsmaar  toenemende publiek voor de Mainstage. En het kon vandaag niet uitblijven, maar jawel, daar was hij dan; de ode aan Jeff Hanneman. De gitarist van Slayer die vorige maand overleed ten gevolge van alcohol gerelateerde leverfalen. Hierna was het toch echt tijd om gedag te zeggen en ons op te maken voor de hoofdact.

Volbeat @ Facebook

Wie Duitsland op metalgebied bekijkt kan niet langs Rammstein. De "Duitse metalmachine" (zoals de afgelopen weken veel werd gepretendeerd op de nationale TV) mag dit jaar Fortarock XL knallend afsluiten. Een dik uur wachten moesten de fans voordat de Duitsers hun gezichten lieten zien. En dat was niet altijd even fijn, zo ondergaat ook ondergetekende. Een XL editie klinkt leuk, maar tijdens het wachten op de hoofdact merk je toch dat veel mensen alleen voor deze band komen, en daarmee kosten noch moeite sparen om zo ver mogelijk vooraan te komen. En dat heeft nogal wat ergernissen ten gevolge. (Vol = vol) Verder wil ik hier niet op in gaan. Je bent er tenslotte voor de lol.

De Duitsers trappen de set knallend af met "Ich Tu Dir Weh" van het in 2009 verschenen album "Liebe ist fur alle Da". Dat het een visueel spektakel wordt moge duidelijk zijn. De Mainstage wordt omhuld door vuurpijlen terwijl de intro van eerder genoemd nummer ingezet wordt. Als het doek valt ziet men ook zanger Till Lindemann naar beneden komen op een brandend plateau in een roze pluche jas. Typisch. En zo kan ook deze show van Rammstein omschreven worden. Veel spektakel, veel vuur(werk) en natuurlijk alle bekende nummers; "Feuer Frei!", "Keine Lust", "Mein Teil", "Du Riechst so Gut" en "Benzin". Alles met bijbehorende indrukwekkende stunts. Persoonlijke verrassing was de toevoeging van oudere nummers aan de set. Zo kwam "Sehnsucht" van het gelijknamige album voorbij, en ook "Wolt Ihr Das Bett in Flammen Sehn?" en "Buck Dich" (met bijbehorende dildoscène) deden na jaren van afwezigheid weer hun intrede in de set. De toegave is ook niet mis. Na alle bombast besluiten de heren terug te komen met een akoestische verzie van "Mein Herz Brennt" wat toch wel als een verrassing mag worden beschouwd. Na de laatste grote hit "Pussy" is het dan toch echt voorbij en nemen de Duitsers afscheid.

Rammstein @ Facebook

En hiermee komt ook een einde aan de speciale jubileum editie van Fortarock; Fortarock XL. Met gemengde gevoelens stap ik de bus in, terug naar Weert. Het was zeker een vermakelijke dag, maar enkele storende factoren zorgden er toch voor dat deze dag niet was wat het had kunnen zijn, en vooral niet wat het voorgaande jaren was. Volgend jaar is het gewoon weer Fortarock, wel op het Goffertpark, maar geen XL. Ik ben benieuwd hoe dat gaat uitpakken.